юро́дивый

1. прил. юро́дзівы;

2. сущ. юро́дзівы, -вага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

юродивый

Том: 37, старонка: 267.

img/37/37-267_1441_Юродивый.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

юро́дзівы

1. прил. юро́дивый;

2. в знач. сущ. юро́дивый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)