эўфані́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. эўфані́я
Р. эўфані́і
Д. эўфані́і
В. эўфані́ю
Т. эўфані́яй
эўфані́яю
М. эўфані́і

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эўфані́я ж., лит. эвфони́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эўфані́я, ‑і, ж.

У літаратуразнаўстве — аддзел паэтыкі, які вывучае гукавую арганізацыю мовы мастацкай літаратуры; будова мастацкага твора з пункту погляду яго гучання, мілагучнасці.

[Ад грэч. euphōnia — мілагучнасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эўфані́я

(гр. euphonia = мілагучнасць)

1) гарманічны падбор гукаў у тэксце мастацкага твора;

2) узнікненне ў мове нехарактэрных для яе спалучэнняў гукаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эвфони́я лит. эўфані́я, -ні́і ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фо́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Спец. Гукавая арганізацыя паэтычнай мовы (гукавая інструментоўка, эўфанія); наогул — гукавы бок мовы.

[Ад грэч. phōnē — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)