эма́левы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. эма́левы эма́левая эма́левае эма́левыя
Р. эма́левага эма́левай
эма́левае		 эма́левага эма́левых
Д. эма́леваму эма́левай эма́леваму эма́левым
В. эма́левы (неадуш.)
эма́левага (адуш.)		 эма́левую эма́левае эма́левыя (неадуш.)
эма́левых (адуш.)
Т. эма́левым эма́левай
эма́леваю		 эма́левым эма́левымі
М. эма́левым эма́левай эма́левым эма́левых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эма́левы эма́левый;

~выя фа́рбы — эма́левые кра́ски

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эма́левы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да эмалі (у 1 знач.). Эмалевыя фарбы. // Зроблены з эмалі; пакрыты, упрыгожаны эмаллю. Саша выняў з маленькай верхняй кішэні пінжака невялікую рубінавую зорачку з белым эмалевым галубком і ўрачыста падаў яе дзяўчынцы. Краўчанка.

2. Які звязаны са спосабам атрымання эмалі (у 2 знач.). Эмалевая тэхніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эма́ль, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж.

1. Непразрыстая шклопадобная маса для пакрыцця металічных прадметаў.

2. звычайна зб. Мастацкія вырабы, пакрытыя такой масай.

Грузінскія эмалі.

3. Рэчыва, што пакрывае знешнюю частку зуба (спец.).

4. Лакафарбавы матэрыял у выглядзе суспензіі пігментаў (іншы раз з напаўняльнікамі) у лаку.

|| прым. эма́левы, -ая, -ае (да 1 і 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Эмалевы шлікер 11/452

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

эма́левый эма́левы;

эма́левые кра́ски эма́левыя фа́рбы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)