элеро́ны, ед. элеро́н м., ав. элеро́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

элеро́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. элеро́н элеро́ны
Р. элеро́на элеро́наў
Д. элеро́ну элеро́нам
В. элеро́н элеро́ны
Т. элеро́нам элеро́намі
М. элеро́не элеро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

элеро́н, ‑а, м.

Спец. Рухомая паверхня канцоў крыл самалёта, якая служыць для ўстаранення крэну машыны пры гарызантальным палёце і паваротах у паветры. — Ведаеце вы, дзе ў самалёце трубка Што? — прыйшоў у сябе Каралёў. [Ахтан:] — Я дуцік магу паказаць... — І элероны? — Ахтан падняў галаву. Алешка.

[Фр. aileron ад aile — крыло.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)