элегі́ст
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
элегі́ст |
элегі́сты |
| Р. |
элегі́ста |
элегі́стаў |
| Д. |
элегі́сту |
элегі́стам |
| В. |
элегі́ста |
элегі́стаў |
| Т. |
элегі́стам |
элегі́стамі |
| М. |
элегі́сце |
элегі́стах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
элегі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Паэт, які піша элегіі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
элеги́ст элегі́ст, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)