Шышкі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Шышкі́
Р. Шышко́ў
Д. Шышка́м
В. Шышкі́
Т. Шышка́мі
М. Шышка́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Шы́шкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Шы́шкі
Р. Шы́шак
Шы́шкаў
Д. Шы́шкам
В. Шы́шкі
Т. Шы́шкамі
М. Шы́шках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шы́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шы́шка шы́шкі
Р. шы́шкі шы́шак
Д. шы́шцы шы́шкам
В. шы́шку шы́шкі
Т. шы́шкай
шы́шкаю		 шы́шкамі
М. шы́шцы шы́шках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вы́лушчыць, -шчу, -шчыш, -шчыць; -шчаны; зак., што.

1. Выняць, лушчачы; вылузаць.

Вавёрка вылушчыла зярняты з яловай шышкі.

2. Выдаліць хірургічным спосабам (спец.).

В. костку.

|| незак. вылу́шчваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шышкападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае выгляд, форму шышкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гемаро́й, -ю, м.

Хвароба, звязаная з застоем крыві ў ніжняй частцы прамой кішкі і расшырэннем вен у выглядзе вузлоў, якія часта выклікаюць крывацёк.

|| прым. гемараіда́льны, -ая, -ае і гемаро́йны, -ая, -ае.

Гемараідальныя шышкі.

Гемаройная кроў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

coniferous [kəˈnɪfərəs] adj.

1. хваёвы (пра лес)

2. які́ мае шы́шкі; шыпу́лькавы, шыпу́лечны; іглі́чны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пабранзаве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Набыць колер бронзы. Пабранзавелі шышкі на сасне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палу́скваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.

Лускаць час ад часу. Палусквала шышкі вавёрка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыша́к¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Тое, што і гронка.

Ш. вінаграду.

2. Патаўшчэнне ў выглядзе шышкі на сцёблах некаторых раслін (разм.).

Шышакі чароту.

3. Вялікая колькасць насякомых, якія сабраліся ў адзін ком.

Ш. пчол.

|| прым. шыша́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)