шышкава́ты, -ая, -ае.

Няроўны, з шышакамі¹ (у 2 знач.).

Шышкаватая паверхня.

|| наз. шышкава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шышкава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шышкава́ты шышкава́тая шышкава́тае шышкава́тыя
Р. шышкава́тага шышкава́тай
шышкава́тае		 шышкава́тага шышкава́тых
Д. шышкава́таму шышкава́тай шышкава́таму шышкава́тым
В. шышкава́ты (неадуш.)
шышкава́тага (адуш.)		 шышкава́тую шышкава́тае шышкава́тыя (неадуш.)
шышкава́тых (адуш.)
Т. шышкава́тым шышкава́тай
шышкава́таю		 шышкава́тым шышкава́тымі
М. шышкава́тым шышкава́тай шышкава́тым шышкава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шышкава́ты шишкова́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шышкава́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае шышкі, з шышкамі (у 1 знач.). А Грыша проста цяльпук, але самы разумны з усёй кампаніі. Гэта было відаць хаця б па тым, што галава ў яго была вялізная і ўся шышкаватая, «розум лез наверх». Караткевіч. // Спец. Які мае вузлы, патаўшчэнні на паверхні (пра дэфектную тканіну, пражу). Шышкаватая пража.

2. Які формай, сваім знешнім выглядам нагадвае шышку (у 1, 4 знач.). [Чалавек] прычапіў на шышкаваты нос рыжыя акуляры і чытаў кніжку. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шышкава́ты verbéult; knótig, knórrig (пра дрэва і г. д.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

knobbly [ˈnɒbli] adj. шышкава́ты; бугры́сты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бугри́стый

1. узго́ркаваты, узго́рысты;

2. (неровный) гузава́ты, шышкава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

knóllig

a гузава́ты, шышкава́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

höckerig

a шышкава́ты, гузава́ты, шурпа́ты; калдо́бісты (пра дарогу)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

gnarled [nɑ:ld] adj.

1. сукава́ты, каржакава́ты; скры́ўлены; з наро́стамі (пра дрэвы)

2. скру́чаны, шышкава́ты, гру́бы (пра рукі, пальцы)

3. гру́бы, абсі́вераны (пра твар, знешнасць)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)