шы́ферны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шы́ферны шы́ферная шы́фернае шы́ферныя
Р. шы́фернага шы́фернай
шы́фернае		 шы́фернага шы́ферных
Д. шы́фернаму шы́фернай шы́фернаму шы́ферным
В. шы́ферны (неадуш.)
шы́фернага (адуш.)		 шы́ферную шы́фернае шы́ферныя (неадуш.)
шы́ферных (адуш.)
Т. шы́ферным шы́фернай
шы́фернаю		 шы́ферным шы́фернымі
М. шы́ферным шы́фернай шы́ферным шы́ферных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шы́ферны ши́ферный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шы́ферны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да шыферу (у 1 знач.); складаецца з шыферу. Шыферныя распрацоўкі. // Які зроблены з шыферу. Шыферны дах.

2. Які вырабляе шыфер (у 2 знач.). [Івана Кузьміча] цягнула дамоў, на родны цэментна-шыферны камбінат, да любімых гігантаў — вярчальных печаў. М. Ткачоў. // Пакрыты шыферам. Чародка хат пад шыфернымі стрэхамі на ўзгорку хутка схавалася за бярозавым узлессем. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шы́фер, -у, м.

1. Чорны або шэры гліністы сланец, які ўжыв. для грыфельных дошак і ў будаўніцтве.

2. Будаўнічы матэрыял у выглядзе плітак або лістоў са сланцу.

Накрыць дом шыферам.

|| прым. шы́ферны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Крычаўскі цэментна-шыферны камбінат 2/449; 3/218, 270; 6/149, 152—153, 502; 12/309, 310, 691

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ши́ферный шы́ферны;

ши́ферные разрабо́тки шы́ферныя распрацо́ўкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

roof​1 [ru:f] n.

1. дах, страха́;

a flat roof пака́ты дах;

a thatched/slate roof саламя́ны/шы́ферны дах

2. : the roof of one’s mouth паднябе́нне

♦

hit the roof infml раззлава́цца;

under one roof/under the same roof пад адны́м да́хам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дзю́ба, ‑ы, ж.

1. Выцягнутыя, з рагавым пакрыццём, бяззубыя сківіцы ў птушак і некаторых іншых жывёл, прыстасаваныя для яды. Гусі шчыпалі мураву жоўтымі дзюбамі. Галавач. [Арол] прыўзняў кручкаватую дзюбу колеру адпаліраванага крэменя і зноўку ўзяўся смакаваць мяса. Беразняк.

2. перан. Тонкі востры канец чаго‑н. Дзюба нажа. □ [Галя] бачыла на школе шыферны дах і дзюбу вежавага крана. Грахоўскі. Людзі да Грасыльды хадзілі часта.., і кручок выгрыз за доўгія гады глыбокую ямку [у вушаку] — хаваецца ўсёй дзюбай. Пташнікаў.

•••

З камарыную дзюбу — пра што‑н. надта малое, мізэрнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)