шыры́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Разрэз у пярэдняй частцы штаноў; прарэх.

Зашпіліць шырынку.

|| прым. шыры́начны, -ая, -ае і шыры́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шыры́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шыры́нка шыры́нкі
Р. шыры́нкі шыры́нак
Д. шыры́нцы шыры́нкам
В. шыры́нку шыры́нкі
Т. шыры́нкай
шыры́нкаю		 шыры́нкамі
М. шыры́нцы шыры́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шыры́нка ж., порт., обл., см. крэ́сла 5

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шыры́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разрэз у пярэдняй частцы штаноў; прарэх. — Знайшлі каго назначаць старшым! — ускоквае Нікіціна. — Ён нават шырынкі сабе не зашпіліць! Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыры́нка ж Schlítz m -(e)s, -e, Hósenschlitz m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

flies [flaɪz] n. pl. BrE шыры́нка, прарэ́х (штаноў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шири́нка ж., портн. прарэ́х, -ха м.; шыры́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кяту́рка ’клін, які ўшываецца паміж калашын штаноў, шырынка’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. ketùrka ’шырынка’ (Там жа, 2, 598), ’прарэх (у штанах)’ (Шатал.). Балтызм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Про́разка ’пятля ў вопратцы для гузіка’ (Інстр. 2; брагін., Шатал., Сакал., Ян.), ’прарэх’ (лун., Шатал.), про́рыска ’тс’ (раг., чэрв., драг., Сл. ПЗБ), про́рэзка ’шырынка, прарэх’ (ТС, Сакал.). Гл. прарэзка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клін 1 ’завостраны ўнізе і расшыраны ўверсе кусок дрэва або металу, якім расколваюць або заціскаюць што-небудзь’ (ТСБМ, Шат., Касп., Сл. паўн.-зах.). Укр. клин, рус. клин, ст.-рус. клинъ, балг. клин, макед. клин, серб.-харв. кли̏н, славен. klìn, польск. klin, чэш. klín, славац. klin, в.-луж. klin, н.-луж. klin ’тс’. Прасл. klinъ да kъl‑inъ, якое ад kolti ’калоць’ (Трубачоў, Эт. сл., 10, 46). Гл. калоць.

Клін 2 ’устаўка ў адзенні, прарэх, шырынка’ (Сл. паўн.-зах.). Да клін 1. Другаснае значэнне ўзнікла на аснове знешняга падабенства часткі адзення да кліна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)