шчыка́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. шчыка́нне
Р. шчыка́ння
Д. шчыка́нню
В. шчыка́нне
Т. шчыка́ннем
М. шчыка́нні

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шчыка́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. шчыкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; незак., каго-што (разм.).

Тое, што і шчыпаць.

|| аднакр. ушчыкну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. шчыка́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

щипа́ние

1. шчыпа́нне, -ння ср., шчыка́нне, -ння ср.;

2. (выдёргивание) шчыпа́нне, -ння ср.; скуба́нне, -ння ср.;

3. скуба́нне, -ння ср.; см. щипа́ть​ 1, 3, 4.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)