шчыгу́льны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
шчыгу́льны |
шчыгу́льная |
шчыгу́льнае |
шчыгу́льныя |
| Р. |
шчыгу́льнага |
шчыгу́льнай
шчыгу́льнае |
шчыгу́льнага |
шчыгу́льных |
| Д. |
шчыгу́льнаму |
шчыгу́льнай |
шчыгу́льнаму |
шчыгу́льным |
| В. |
шчыгу́льны (неадуш.)
шчыгу́льнага (адуш.) |
шчыгу́льную |
шчыгу́льнае |
шчыгу́льныя (неадуш.)
шчыгу́льных (адуш.) |
| Т. |
шчыгу́льным |
шчыгу́льнай
шчыгу́льнаю |
шчыгу́льным |
шчыгу́льнымі |
| М. |
шчыгу́льным |
шчыгу́льнай |
шчыгу́льным |
шчыгу́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шчыгу́льны обл. (об одежде) в обтя́жку
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шчыгу́льны, ‑ая, ‑ае.
Абл.
1. Які шчыльна, добра прылягае; у абцяжку. [Каморнік] доўга прыладжваў на нагах шчыгульныя гетры. Чорны.
2. Зграбны, ладны. Цяпер.. [бацька] шыў не адны ялавыя, а і самыя шчыгульныя хромавых боты. Вітка. // перан. Асаблівы, нязвыклы, выключны. Не падабалася гэтая шчыгульная шляхетнасць Цішку і майму брату Ваньку. Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шчыгу́льны
(польск. szczegulny)
1) які шчыльна прылягае, у абцяжку (аб адзенні, абутку);
2) зграбны, ладны;
3) перан. асаблівы, нязвыклы, выключны.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)