шчо́лач

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз. мн.
Н. шчо́лач шчо́лачы
Р. шчо́лачы шчо́лачаў
Д. шчо́лачы шчо́лачам
В. шчо́лач шчо́лачы
Т. шчо́лаччу шчо́лачамі
М. шчо́лачы шчо́лачах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчо́лач, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Растворанае ў вадзе едкае хімічнае рэчыва, якое ўтвараецца пры злучэнні солі з кіслатой і афарбоўвае лакмусавую паперу ў сіні колер.

|| прым. шчо́лачны, -ая, -ае.

Шчолачная рэакцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчо́лач ж., хим. щёлочь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчо́лач, ‑ы, ж.

Спец. Растворанае ў вадзе рэчыва, якое ўтвараецца пры злучэнні солі з кіслатой. Едкая шчолач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчо́лач м хім Alkáli n -s, -en; Láuge f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

щёлочь хим. шчо́лач, -чы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

alkali [ˈælkəlaɪ] n. chem. шчо́лач

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шчо́лачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае ў сваім саставе шчолач. Шчолачны раствор. Шчолачныя злучэнні. Шчолачная рэакцыя.

2. Спец. Які ўтварае шчолач. Шчолачныя металы. Шчолачныя горныя пароды.

3. Спец. Які дзейнічае з дапамогай шчолачы. Шчолачны акумулятар. Шчолачная ачыстка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Alkáli

n -s, -áli¦en хім. шчо́лач

káustisches ~ — е́дкая шчо́лач

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

шчалачы́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., што.

Спец. Дабаўляць у што‑н. шчолак ці шчолач. Шчалачыць ваду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)