шчо́лак

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. шчо́лак
Р. шчо́лаку
Д. шчо́лаку
В. шчо́лак
Т. шчо́лакам
М. шчо́лаку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчо́лак, -ку м., обл. щёлок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчо́лак, ‑у, м.

Абл. Луг ​2. Перад самым захадам сонца Лукер’я перацерла ў шчолаку бялізну і, ускінуўшы мокрыя жмуты на плечы, пайшла да ручая. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчо́лак м хім Láuge f -, -n, Láugenwasser n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лу́г

‘шчолак’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. лу́г
Р. лу́гу
Д. лу́гу
В. лу́г
Т. лу́гам
М. лу́зе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

луг², -у, М лу́зе, м.

Едкі раствор, прыгатаваны з попелу, залітага варам, які ўжыв. для мыцця бялізны, галавы і інш.; шчолак (гіст.).

|| прым. лу́гавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лугава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; незак., што.

Дадаваць да чаго‑н. луг ​2, шчолак. Лугаваць ваду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

щёлок шчо́лак, -ку м., луг, род. лу́гу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчалачы́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., што.

Спец. Дабаўляць у што‑н. шчолак ці шчолач. Шчалачыць ваду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Séifenlauge

f - мы́льны шчо́лак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)