шчаўку́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шчаўку́н шчаўкуны́
Р. шчаўкуна́ шчаўкуно́ў
Д. шчаўкуну́ шчаўкуна́м
В. шчаўкуна́ шчаўкуно́ў
Т. шчаўкуно́м шчаўкуна́мі
М. шчаўкуне́ шчаўкуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шчаўку́н, -на́ м., зоол. щелку́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчаўку́н, ‑а, м.

Жук, які ўтварае характэрны гук пры пераварочванні са спіны на брушка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Шчаўкун бліскучы 4/424—425 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Шчаўкун пасяўны 4/424—425 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Шчаўкун цёмны 4/424—425 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Шчаўкун чорны 4/424—425 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Шчаўкун чырвоны 4/424—425 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Шчаўкун паласаты 4/424—425 (укл.); 11/376 (іл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

щелку́н

1. зоол. шчаўку́н, -на́ м.;

2. перен. (о человеке), разг. пстрыку́н, -на́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)