шчаня́чы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шчаня́чы шчаня́чая шчаня́чае шчаня́чыя
Р. шчаня́чага шчаня́чай
шчаня́чае		 шчаня́чага шчаня́чых
Д. шчаня́чаму шчаня́чай шчаня́чаму шчаня́чым
В. шчаня́чы (неадуш.)
шчаня́чага (адуш.)		 шчаня́чую шчаня́чае шчаня́чыя (неадуш.)
шчаня́чых (адуш.)
Т. шчаня́чым шчаня́чай
шчаня́чаю		 шчаня́чым шчаня́чымі
М. шчаня́чым шчаня́чай шчаня́чым шчаня́чых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шчаня́чы щеня́чий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчаня́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да шчаняці, належыць яму. Раптам зноў пачуўся брэх, цяпер ужо куды бліжэй, і таму мацнейшы. Звонкі, шчанячы. Ваданосаў. // Які прызначаны для шчаняці. Шчанячая посцілка.

2. Такі, як у шчаняці, уласцівы шчаняці. Шчанячы голас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчаня́ і шчанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

1. Дзіцяня сабакі, а таксама ваўчыцы, лісы і пад.

2. Пра дзіця (разм., груб.).

|| прым. шчаня́чы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

щеня́чий шчаня́чы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

szczenięcy

szczenięc|y

1. шчанячы;

2. перан. хлапечы; дзіцячы;

~e lata — хлапечыя гады

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)