шча́вель
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
шча́вель |
| Р. |
шча́велю |
| Д. |
шча́велю |
| В. |
шча́вель |
| Т. |
шча́велем |
| М. |
шча́велі |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шча́вель, -лю м., разг., бот., см. шча́ўе
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шча́вель, ‑ю, м.
Разм. Тое, што і шчаўе. Гарась вышчыпваў з травы малады шчавель і нехаця яго еў. Каваль. Дзяўчат, што ходзяць на той бок [Дняпра] па шчавель, ягады і грыбы, перапраўляюць.. лодачнікі. Брыль. Як глуха тут перапляліся Палын, румянкі, медуніца, Крапіва, падбярозка, гірса, Шчавель, трыпутнік і мятліца. Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ко́нская пу́чча ’конскі шчавель, Rumex crispus’ (Бяльк.). Гл. пучча.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Свірэ́піца ‘свірэпа; пустазелле’ (Кіс., Гарэц., Мядзв., Шн. 3). Рус. свире́пица, укр. свирі́пиця ‘тс’, ст.-рус. сверѣпица ‘дзікі гарох’, ст.-слав. свѣрѣпица ‘пустазелле’. Прасл. *sverěpica. Дэмінутыў ад *sverěp‑ (гл. свірэпа) з суф. ‑ic(a) (Мяркулава, Очерки, 75 і наст.). Параўн. ст.-бел. свирепий ‘конскі’ і конскі шчавель ‘неядомае шчаўе’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ко́нскі ко́нский; лошади́ный;
к. во́лас — ко́нский во́лос;
~кае ржа́нне — лошади́ное ржа́ние;
○ ~кая сі́ла — (единица измерения мощности) лошади́ная си́ла;
~кая цыбу́ля — бот. си́тник разве́систый;
к. шча́вель — ко́нский щаве́ль;
к. кашта́н — ко́нский кашта́н;
◊ ~кая до́за — лошади́ная до́за
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)