шуло́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шуло́ шу́лы
Р. шула́ шу́лаў
Д. шулу́ шу́лам
В. шуло́ шу́лы
Т. шуло́м шу́ламі
М. шуле́ шу́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шуло́,

гл. шула.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шу́ла, -а і шуло́, -а́, мн. шу́лы, шул і шу́лаў, н.

1. Бервяно ці тоўсты брус з высечанымі пазамі, замацаваны ў чым-н. вертыкальна.

Хата на шулах, без вуглоў.

2. Слуп ці брус, на які падвешваецца створка варот.

Навесіць вароты на шулы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шу́ла и шуло́ ср.

1. (в строении или ограде) столб м.;

2. (в воротах) верея́ ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шуло

Том: 37, старонка: 213.

img/37/37-213_1066_Шуло.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

шу́ла, ‑а і шуло́, ‑а, н.

1. Бервяно ці тоўсты брус з высечанымі пазамі, замацаваны ў чым‑н. вертыкальна. Шулы — аснова сцен, шулы злучаюць бярвенні. Мележ. Кожны такі доўгі, аднапавярховы дом трымаецца без вуглоў, на шулах. Брыль.

2. Слуп ці брус, на які падвешваецца створка варот. Двор быў абнесены тынам, а шаляваныя вароты віселі паміж пашарэлых дубовых шулаў. Чыгрынаў. От жа стаю я, падпёршы плечуком шула Піліпавых варот. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шу́ла, шуло́

(літ. Sùlas)

замацаванае ў сцяне вертыкальна бервяно; слуп, да якога прымацоўваецца створка варот.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

верея́ ж., обл. шуло́, -ла́ ср., шу́ла, -ла ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)