штых, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Тое, што і штык.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шты́х

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шты́х штыхі́
Р. штыха́ штыхо́ў
Д. штыху́ штыха́м
В. шты́х штыхі́
Т. штыхо́м штыха́мі
М. штыху́ штыха́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

штых м., см. штык

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штых, ‑а, м.

Тое, што і штык. — Цёмна, нічога не відаць, — сказаў чырвонаармеец, нагнуўшы галаву над цёмным прагалкам. — А ты штыхом памацай, — параіў другі. Крапіва. Вось і бойка. Куля з шаблямі, Штых з гарматай сустракаліся. Грамыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штых м. гл. штык

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

штыль², -я́, мн. -і́, -ёў, м.

1. Востры стрыжань.

2. Тое, што і штых (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Аштыга́ць ’біць, муштраваць’ (Сцяц.). Ад штых ’вастрыё, завостраная палка’, параўн. выштыхаць ’пабіць’ (КСТ), з азванчэннем х у інтэрвакальным становішчы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bayonet

[ˈbeɪənət]

1.

n.

штых -а́ m.

2.

v.t.

кало́ць, прабіва́ць штыхо́м

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

шмык Вузкі перашыек; клін (Слаўг.). Тое ж штых (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

штык, штых; багнет (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)