шпаню́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шпаню́к шпанюкі́
Р. шпанюка́ шпанюко́ў
Д. шпанюку́ шпанюка́м
В. шпанюка́ шпанюко́ў
Т. шпанюко́м шпанюка́мі
М. шпанюку́ шпанюка́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шпаню́к, ‑а, м.

Разм. Блазан, блазнюк; малакасос. Пасажыры скоса пазіралі на мяне. Нехта нават цыкнуў: — Што ты ўсё круцішся, шпанюк! Таўхаля захацеў? Шыловіч. З усіх бакоў неслася: — Нягодніка Шпанюкі! — Таго вялікага!.. Вялікага трымай! Сцёпка здагадаўся, што і Шупік уцякае. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпаню́к м разм Mílchbart m -(e)s, -bärte, Grünschnabel m -s, -schnäbel

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)