шнуравы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шнуравы́ шнурава́я шнураво́е шнуравы́я
Р. шнураво́га шнураво́й
шнураво́е		 шнураво́га шнуравы́х
Д. шнураво́му шнураво́й шнураво́му шнуравы́м
В. шнуравы́ (неадуш.)
шнураво́га (адуш.)		 шнураву́ю шнураво́е шнуравы́я (неадуш.)
шнуравы́х (адуш.)
Т. шнуравы́м шнураво́й
шнураво́ю		 шнуравы́м шнуравы́мі
М. шнуравы́м шнураво́й шнуравы́м шнуравы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шнуравы́ шнурово́й;

~ва́я кні́га — шнурова́я кни́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шнуравы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае адносіны да шнура, зроблены з яго. Шнуравая праводка злектрычнасці. Шнуравое пакрыццё. Шнуравыя рамяні. // Прызначаны для шнура. Шнуравыя ніткі. Шнуравое валакно.

2. Змацаваны, сцягнуты шнурам; прашнураваны. Шнуравы сшытак.

•••

Шнуравая кніга гл. кніга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шнур, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Кручаная ці вітая тонкая вяроўка.

Нацягнуць ш. з адвесам.

2. Электрычны провад, які складаецца з некалькіх ізаляваных жыл.

3. Вогнеправодны жгут, які перадае іскру выбуховаму рэчыву (спец.).

Дэтануючы ш.

4. Чарада (птушак); шэраг аднародных прадметаў, размешчаных адзін за адным.

Паляцеў ш. гусей.

Цягнуцца шнурам фурманкі.

5. Вузкая палоска зямлі.

Араць свой ш.

|| прым. шнуравы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шнурово́й шнуравы́;

шнурова́я кни́га шнурава́я кні́га;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)