шлё́пнуцца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. шлё́пнуся шлё́пнемся
2-я ас. шлё́пнешся шлё́пнецеся
3-я ас. шлё́пнецца шлё́пнуцца
Прошлы час
м. шлё́пнуўся шлё́пнуліся
ж. шлё́пнулася
н. шлё́пнулася
Загадны лад
2-я ас. шлё́пніся шлё́пніцеся
Дзеепрыслоўе
прош. час шлё́пнуўшыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шлёпнуцца сов., разг. (упасть с шумом) шлёпнуться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлёпнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Аднакр. да шлёпацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шлёпацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

Падаць з шумам, плазам ці ўсім целам.

Ш. ў ваду.

|| аднакр. шлёпнуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся.

|| наз. шлёпанне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

plop​2 [plɒp] v. шлёпнуцца, плю́хнуцца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шлёпнуться (упасть, удариться) разг. шлёпнуцца, пля́снуцца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлэ́пнуць

‘кінуць што-небудзь; упасці, шлёпнуцца’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. шлэ́пну шлэ́пнем
2-я ас. шлэ́пнеш шлэ́пнеце
3-я ас. шлэ́пне шлэ́пнуць
Прошлы час
м. шлэ́пнуў шлэ́пнулі
ж. шлэ́пнула
н. шлэ́пнула
Загадны лад
2-я ас. шлэ́пні шлэ́пніце
Дзеепрыслоўе
прош. час шлэ́пнуўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шлёп, выкл. у знач. вык.

Разм. Ужываецца паводле знач. дзеясл. шлёпаць — шлёпнуць і шлёпацца — шлёпнуцца. Бывала, калі на шляху яму [Несцеру] пападалася лужына, ён яе не абыходзіў, а шлёп, шлёп — і ўсё! Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мякнуцца ’шмякнуцца, шлёпнуцца’ (мсцісл., З нар. сл.; Растарг.; Ян.), мякнуць ’кінуць з сілай аб што-небудзь, паваліць што-небудзь’ (Растарг.), ’моцна ўдарыць’ (Мікуц.). Да шмякнуць, шмякнуцца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мяк! 1 ’тупы ўдар’, ’падзенне, шмяк аб зямлю’ (Нас.), ’глухі моцны ўдар тупым прадметам’ (полац., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Да шмяк! (гл.). Сюды ж мякаць ’валіць’, мяк- пуць ’паваліць’ (Юрч.), ’біць чым-небудзь тупым па мяккім’ (Нас.), мякнуцца ’ўпасці, ударыцца, шлёпнуцца ў гразь’ (Юрч., Нас.; усх.-гом., КЭС), а таксама мекшаны (гл.).

◎ Мяк 2 ’мянтуз, Lota lota’ (гродз., Сл. ПЗБ; шчуч., Сцяшк. Сл.). Балтызм. Параўн. літ. meknė ’язь’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)