шляхту́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шляхту́н шляхтуны́
Р. шляхтуна́ шляхтуно́ў
Д. шляхтуну́ шляхтуна́м
В. шляхтуна́ шляхтуно́ў
Т. шляхтуно́м шляхтуна́мі
М. шляхтуне́ шляхтуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шляхту́н, -на́ м., пренебр. шля́хтич

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шляхту́н, ‑а, м.

Разм. пагард. Шляхціц. Не паспеў Абрам распачаць гутарку з Сцяпанам, як у майстэрню з разбегу ўляцеў нейкі шляхтун, год за трыццаць. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шля́хтич ист. шля́хціц, -ца м., пренебр. шляхту́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дваранін / у Польшчы і ў Беларусі, на Украіне: шляхціц, шляхціч; шляхтун (зняваж.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)