шлю́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шлю́ха шлю́хі
Р. шлю́хі шлю́х
Д. шлю́се шлю́хам
В. шлю́ху шлю́х
Т. шлю́хай
шлю́хаю		 шлю́хамі
М. шлю́се шлю́хах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шлю́ха груб., прост. (женщина лёгкого поведения, развратница, проститутка) распу́сніца, -цы ж.; прасталы́тка, -кі ж.; самада́йка, -кі ж.; (проститутка) прастыту́тка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлю́ха, ‑і, ДМ шлюсе, ж.

Разм. зневаж. Жанчына, якая вядзе амаральнае, распуснае жыццё; распусніца. Тады з кута па сходзе хлестанулі брудныя і брыдкія словы ў бок да Галіны. — Шлюха ты! Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шлю́ха ж разм груб гл шлёндра

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

hustler [ˈhʌslə] n.

1. infml жу́лік, цёмная асо́ба

2. AmE, slang прастыту́тка, шлю́ха

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Склю́ндра ‘скупяндзя; пляткарка’ (брэсц., Нар. лекс.). Няясна, магчыма, ад склюд, склют ‘жмінда’ (гл.) з экспрэсіўнай суфіксацыяй. Параўн. укр. шлю́ндра ‘неахайная жанчына; шлюха’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пілюха́, шлюха ’тонкая мякіна, якая атрымоўваецца ад прасейвання збожжа праз рэшата або шляхам палання’ (Нік. Очерки; Касп.). З ’псяюха, якое ўзыходзіць да літ. pelai ’мякіна’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zdzira

ж. разм., груб. шлюха; прасталытка, завалока

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

slut

[slʌt]

n.

1) бру́днюха f.

2) шлю́ха, распу́сьніца f.

3) су́чка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

prostytutka

ж. прастытутка; прасталытка; пацяганка; курва; шлюндра; шлюха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)