шку́рніцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шку́рніцкі шку́рніцкая шку́рніцкае шку́рніцкія
Р. шку́рніцкага шку́рніцкай
шку́рніцкае		 шку́рніцкага шку́рніцкіх
Д. шку́рніцкаму шку́рніцкай шку́рніцкаму шку́рніцкім
В. шку́рніцкі (неадуш.)
шку́рніцкага (адуш.)		 шку́рніцкую шку́рніцкае шку́рніцкія (неадуш.)
шку́рніцкіх (адуш.)
Т. шку́рніцкім шку́рніцкай
шку́рніцкаю		 шку́рніцкім шку́рніцкімі
М. шку́рніцкім шку́рніцкай шку́рніцкім шку́рніцкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шку́рніцкі разг., презр. шку́рнический

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шку́рніцкі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Уласцівы шкурніку (у 2 знач.). Шкурніцкі падыход да жыцця. □ А можа справа ў далёкім шкурніцкім разліку дзеля свайго паратунку, ад якога заўжды патыхае здрадай? Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шку́рніцкі пагард. éigennützig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шку́рніцтва, -а, н.

Паводзіны шкурніка.

|| прым. шку́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шку́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм., пагард.).

Пра чалавека, які клапоціцца толькі пра асабістую выгаду, не думаючы пра іншых.

|| ж. шку́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. шку́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шку́рнический шку́рніцкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)