шку́рніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шку́рніца |
шку́рніцы |
| Р. |
шку́рніцы |
шку́рніц |
| Д. |
шку́рніцы |
шку́рніцам |
| В. |
шку́рніцу |
шку́рніц |
| Т. |
шку́рніцай
шку́рніцаю |
шку́рніцамі |
| М. |
шку́рніцы |
шку́рніцах |
Крыніцы:
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шку́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм., пагард.).
Пра чалавека, які клапоціцца толькі пра асабістую выгаду, не думаючы пра іншых.
|| ж. шку́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. шку́рніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)