шва́б

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шва́б шва́бы
Р. шва́ба шва́баў
Д. шва́бу шва́бам
В. шва́ба шва́баў
Т. шва́бам шва́бамі
М. шва́бе шва́бах

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шваб шваб, род. шва́ба м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шваб,

гл. швабы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шваб м Schwábe m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Шваб Аляксей

т. 17, с. 399

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Шва́бы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Шва́бы
Р. Шва́б
Шва́баў
Д. Шва́бам
В. Шва́бы
Т. Шва́бамі
М. Шва́бах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Абшва́біць ’абакрасці, абыграць’ (Нас.), відаць < польск. oszwabić ’ашукаць’ да szwab ’шваб, пагардлівая назва немца’. Параўн., аднак, бел. шваб, швабіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шва́бы, ‑аў; адз. шваб, ‑а, м.; швабка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. швабкі, ‑бак; ж.

Абласная група нямецкага насельніцтва былога герцагства Швабія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шва́біць

‘швабіць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. шва́блю шва́бім
2-я ас. шва́біш шва́біце
3-я ас. шва́біць шва́бяць
Прошлы час
м. шва́біў шва́білі
ж. шва́біла
н. шва́біла
Загадны лад
2-я ас. шва́б шва́бце
Дзеепрыслоўе
цяп. час шва́бячы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Прашва́бніцца іран. ’правініцца, праштрафіцца’ (Сцяц.). Гл. шваб, швабіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)