шаўро́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. шаўро́ шаўро́
Р. шаўро́ шаўро́
Д. шаўро́ шаўро́
В. шаўро́ шаўро́
Т. шаўро́ шаўро́
М. шаўро́ шаўро́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шаўро́, нескл., н.

Гатунак мяккай хромавай казінай скуры для абутку.

|| прым. шаўро́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шаўро́ нескл., ср. шевро́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шаўро́, нескл., н.

Мяккая тонкая скура хромавага дублення, вырабленая са шкур коз.

[Фр. chevreau — казляня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шаўро́ н нескл Chevreau [ʃə´vro:] n -s, -s, Chevroleder [ʃə´vro:-] n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шевро́ шаўро́, -ра́ ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шаўро́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да шаўро, які з’яўляецца шаўро. Шаўровыя шкуры. // Зроблены з шаўро. У шаўровых чаравіках, У адзенні шлюбным Пад руку вядзе нявесту малады. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шаўрэ́т, ‑у, М ‑рэце, м.

Падробленая пад шаўро скура хромавага дублення, вырабленая са шкур авечак.

[Фр. chevrette — козачка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Zíegenleder

n -s шаўро́, казлі́ная шку́ра

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ґе́мзовы ’шаўровы’ (Сл. паўн.-зах.). Запазычанне з польск. giemzowy ’тс’ (да giemza ’шаўро’ < ням. Gemse; параўн. Слаўскі, 1, 277).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)