ша́рханне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ша́рханне
Р. ша́рхання
Д. ша́рханню
В. ша́рханне
Т. ша́рханнем
М. ша́рханні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ша́рханне ср., см. шо́рганне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ша́рханне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. шархаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Чулася моцнае шарханне венікам па бруку. Бядуля. Язэп неяк адразу пачуў гэтае нямоглае шарханне; вось толькі што не было яго і раптам паявілася. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шархаце́нне ср., см. ша́рханне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)