шапкава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. шапкава́нне
Р. шапкава́ння
Д. шапкава́нню
В. шапкава́нне
Т. шапкава́ннем
М. шапкава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шапкава́нне ср., разг.

1. про́сьба (унизительная) ж.;

2. пресмыка́тельство, подхали́мство

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шапкава́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. шапкаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шапкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; незак. (разм.).

1. Уніжальна прасіць каго-н. аб чым-н.

2. Рабалепстваваць, нізкапаклоннічаць; вітацца, знімаючы шапку.

|| наз. шапкава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)