чубо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чубо́к чубкі́
Р. чубка́ чубко́ў
Д. чубку́ чубка́м
В. чубо́к чубкі́
Т. чубко́м чубка́мі
М. чубку́ чубка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

чубо́к, -бка́ м.

1. (причёска) хохоло́к; чёлка ж.;

2. (ржи, травы) ку́стик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чубо́к, ‑бка, м.

Памянш. да чуб (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чубо́к м Háarbüschel m, n -s, -; Ponyfrisur [´pɔni-] f -, -en (прычоска)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

чуб, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Пасма валасоў, якая спадае на лоб або ўзнімаецца над ілбом (звычайна ў мужчын).

2. Пасма доўгіх валасоў, пакінутая на цемені брытай галавы; асяледзец (даўней у запарожцаў і ўкраінскіх казакоў).

3. Прыўзнятае пер’е на галаве некаторых птушак.

Курыца з чубам.

◊

Брацца за чубы (разм., неадабр.) — біцца.

|| памянш. чубо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хохоло́к м., уменьш. чубо́к, -бка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tuft [tʌft] n.

1. пук, пучо́к (травы); чуб, чубо́к (валасоў); баро́дка клінко́м, эспаньёлка

2. ку́па (дрэў, кустоў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Вушла́чка ’курыца, у якой па баках галавы вырастае чубок’; ’зімовая шапка’ (навагр., Жыв. сл.). Ад вушлаты (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Háarbüschel

m -s, - пучо́к валасо́ў, грыўка, чубо́к, віхо́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

kępka

ж.

1. купінка, купка;

2. перан. чубок, чупрына

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)