чоп, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Тое, што і чан.

2. Затычка, якой затыкаюць адтуліну ў бочцы ці якой-н. іншай пасудзіне (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Чо́п

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Чо́п
Р. Чо́па
Д. Чо́пу
В. Чо́п
Т. Чо́пам
М. Чо́пе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чо́п

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чо́п чо́пы
Р. чо́па чо́паў
Д. чо́пу чо́пам
В. чо́п чо́пы
Т. чо́пам чо́памі
М. чо́пе чо́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чоп зоол. чоп, род. чо́па м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чоп м. чан

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чоп, ‑а, м.

1. Тое, што і чан. Наліць вады ў чоп.

2. Разм. Тое, чым затыкаюць шчыліну, адтуліну ў бочцы ці якой‑н. іншай пасудзіне; затычка. [Халімон:] — То я барыла тое рукамі ашчаперыў, чоп выняў, губамі да дзіркі прыпаў. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

чоп м. гл. чан

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

чоп

(ст.-польск. czop, ад с.-в.-ням. zapfe)

1) вялікая драўляная ці металічная пасудзіна, якая формай нагадвае бак, чан;

2) затычка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тапчы́ла, ‑а, н.

Спец. Чоп для таптання вінаграду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)