ча́шка ж.

1. (для питья) ку́бак, -бка м.; (тонкой работы, чаще кофейная) філіжа́нка; (для еды) разг. мі́ска, -кі ж.;

2. анат. (надколенник) рэ́пка, -кі ж.;

3. (весов) ша́ля, -лі ж.;

4. плот. лёжка, -кі ж.;

◊

ча́шка ча́ю ку́бак ча́ю (гарба́ты).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чашка

Том: 36, старонка: 305.

img/36/36-305_1472_Чашка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

мі́ска ж. ми́ска, ча́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ша́ля ж. ча́шка (весов)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лёжка ж.

1. (место, где лежит зверь) ле́жбище ср., лёжка;

2. плотн. ча́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́бак, -бка м.

1. ча́шка ж., кру́жка ж.;

2. ку́бок;

перахо́дны к. — переходя́щий ку́бок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

коле́нный анат. кале́нны;

коле́нная ча́шка кале́нная рэ́пка;

коле́нное сочлене́ние кале́ннае сучляне́нне;

коле́нный суста́в кале́нны суста́ў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

катылаза́ўры

(н.-лац. catylosauria, ад гр. kotyle = чашка + sauros = яшчарка)

атрад прымітыўных вымерлых паўзуноў, якія існавалі ў пермскі перыяд палеазою і трыясавы перыяд мезазою.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

перетя́гивать несов., в разн. знач. пераця́гваць;

перетя́гивать на свою́ сто́рону пераця́гваць на свой бок;

эта ча́шка весо́в перетя́гивает гэ́та ша́ля пераця́гвае;

перетя́гивать та́лию по́ясом пераця́гваць та́лію по́ясам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ *Ла́бар, ла́бор ’чалавек, які ходзіць па вёсках і мястэчках і збірае ахвяраванні па царкву’ (Гарад.). Усечаная форма з грэч. τό λαββώνιον або λαββώνιος ’чашка, келіх’ — першапачаткова, відаць, збіралі ахвяраванні ў чашу. Магчыма, лексема звязана з грэч. λαβή ’атрыманне’; суфікс яна атрымала пад уплывам усх.-слав. лобур/ лобырь, параўн. укр. лобур, лобу‑ ріісько, ло́бурка, лобуряка ’тс’, ’гультаявалі, бяздзейны чалавек’, а таксама ўкр. харк. лобурь, рус. кур. лобур ’нязграбны, хмурны чалавек, які глядзіць з-пад ілба, буркун’, лобырь ’(дакорліва) мажны чалавек’. Апошнія, аднак, да лоб© (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)