ча́хлы, -ая, -ае.

1. Які дрэнна, слаба расце (пра расліны); вялы, чэзлы.

2. Хваравіты, кволы.

Чахлае дзіця.

|| наз. ча́хласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ча́хлы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ча́хлы ча́хлая ча́хлае ча́хлыя
Р. ча́хлага ча́хлай
ча́хлае		 ча́хлага ча́хлых
Д. ча́хламу ча́хлай ча́хламу ча́хлым
В. ча́хлы (неадуш.)
ча́хлага (адуш.)		 ча́хлую ча́хлае ча́хлыя (неадуш.)
ча́хлых (адуш.)
Т. ча́хлым ча́хлай
ча́хлаю		 ча́хлым ча́хлымі
М. ча́хлым ча́хлай ча́хлым ча́хлых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ча́хлы ча́хлый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ча́хлы, ‑ая, ‑ае.

1. Які дрэнна, слаба расце (пра расліны); вялы, чэзлы. Вецер парывіста і нечакана павярнуўся з усходу, узвіхрыў слупы пылу, прынёс са стэпу горкі пах дыму, затрос чахлыя кусты акацый. Хомчанка.

2. Хваравіты, кволы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ча́хлы

1. (пра чалавека) kränklich, ábgezehrt, siech; (пра расліны) spärlich

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

чахо́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чахо́л чахлы́
Р. чахла́ чахло́ў
Д. чахлу́ чахла́м
В. чахо́л чахлы́
Т. чахло́м чахла́мі
М. чахле́ чахла́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бахі́лы, -аў, адз. бахіла, -ы, ж.

1. Самаробныя глыбокія гумавыя галёшы на валёнкі.

2. Спецыяльнае скураное адзенне для рыбалавецкіх і лесасплаўных промыслаў.

3. Спецыяльныя ахоўныя чахлы, якія надзяваюць на абутак.

Аднаразовыя б.

|| прым. бахі́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кару́злы 1 ’нярослы, чахлы’ (ТСБМ), ’закарэлы, схуднелы’ (гл. каруза). Значэнні ’нярослы, чахлы, схуднелы’ пацвярджаюць правільнасць суаднясення бел. каруза са славен. koruze ’кляча’ (Трубачоў, Эт. сл., 11, 106).

Карузлы 2 ’загрубелы, заскарузлы’ (ТСБМ). Параўн. макед. коруза ’струп’ (Трубачоў, Эт. сл., 11, 106).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

папяро́чны, ‑ая, ‑ае.

Які праходзіць, размяшчаецца ўпоперак чаго‑н.; проціл. падоўжны. Узышоўшы на другі паверх, наведвальнікі траплялі ў папярочны шырокі калідор, дзе размяшчалася гардэробная. Машара. З году ў год ствол дрэва таўсцее, на ім як бы нарастаюць чахлы. Гэтыя чахлы ў выглядзе кольцаў добра відаць на папярочным зрэзе бервяна. Штыхаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кару́злы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Загрубелы, шурпаты; закарузлы. Карузлыя рукі. Карузлая павязка.

2. Нярослы, чахлы. Сосны былі не стромкія, як у гушчары, а карузлыя, з пакручанымі вузлаватымі галінамі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)