часту́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. часту́шка часту́шкі
Р. часту́шкі часту́шак
Д. часту́шцы часту́шкам
В. часту́шку часту́шкі
Т. часту́шкай
часту́шкаю
часту́шкамі
М. часту́шцы часту́шках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

часту́шка ж. часту́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

часту́шка прыпе́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

частушка

т. 17, с. 257

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

часту́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Кароткая, звычайна чатырохрадковая песня жартаўлівага або сатырычнага зместу; прыпеўка. — Ціха ты, — шэптам адказаў баец. — Не ведаеш? Дзям’ян Бедны чытае свае новыя чырвонаармейскія частушкі. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

часту́шка ж фалькл Tschastschka f -, -ki; ≅ Schnderhüpfe(r)l n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дрынду́шка, -і, ДМу́шцы, мн. -і, -шак, ж. (разм.).

1. Якая-н. цацка, бразготка.

На падлозе валяліся розныя дрындушкі.

2. Частушка, прыпеўка.

Святочную цішыню парушалі вясёлыя дрындушкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

припе́вка

1. прыпе́ўка, -кі ж.;

2. (частушка) прыпе́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрынду́шка ж.

1. разг. часту́шка, припе́вка;

2. прост. пустячо́к м., побряку́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дрынду́шкачастушка’, ’дробязь, цацка’ (БРС), дрындухачастушка’ (Шат.). Параўн. у Насовіча: дры́ндаць ’ленавацца; хадзіць, спяваючы’, дры́нда ’гультай’, ’від плуга’. Слаўскі (1, 172) прыводзіць вялікую групу слав. слоў са шматлікай семантыкай і лічыць, што гэта ўсё лексемы гукапераймальнага характару. Параўн. польск. drynda ’вазок’, dryndač ’павольна ехаць, трэсціся на возе’, укр. дри́нда ’вазок’, дри́ндати ’бегчы рыссю’, серб.-харв. др̏ндати ’балбатаць, размаўляць’ і г. д. Паводле Сл. паўн.-зах., дры́ндаць ’хадзіць без справы, бадзяцца’ < польск. dryndać.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)