чапе́льнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
чапе́льнік |
чапе́льнікі |
| Р. |
чапе́льніка |
чапе́льнікаў |
| Д. |
чапе́льніку |
чапе́льнікам |
| В. |
чапе́льнік |
чапе́льнікі |
| Т. |
чапе́льнікам |
чапе́льнікамі |
| М. |
чапе́льніку |
чапе́льніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
чапе́льнік м., см. чапяльні́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
чапе́льнік, ‑а, м.
Разм. Тое, што і чапяльнік. Затым.. [Гарвась] ідзе да качарэжніка, доўга гаўкае, не знаходзіць чапельніка, і нечакана заўважае новы, акуратна выгаблеваны. Хадановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)