Чавус Пётр Рыгоравіч

т. 17, с. 202

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ча́вусы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ча́вусы
Р. Ча́вус
Ча́вусаў
Д. Ча́вусам
В. Ча́вусы
Т. Ча́вусамі
М. Ча́вусах

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ча́вусы, Ча́вус и Ча́вусаў г. Ча́усы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ча́усы г. Ча́вусы, род. Ча́вус и -вусаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Нашабуня́ць (нашыбуняць) ’хутка што-небудзь зрабіць’ (чавус., Нар. сл.). Ад шабуняць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пры́тылкі, прі́тылкі ’вушакі’ (арш., чавус., чэрык., краснап., ЛА, 4), пры́тылка ’прылавак’ (Ласт.). Гл. пры́талка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Расшабуня́ць (рышшыбуня́ць) ’раскідаць’ (чавус., Нар. сл.), расшабуня́цца ’паводзіць сябе больш развольнена, бессаромна’ (Нас.). Да шабуняць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Морась ’імжа’ (Юрч.), чавус. морысь ’дробны дождж, імгла’ (Нар. сл., Бяльк.; ваўк., Сцяшк. Сл.). Да мараса́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пішчавод ’горла-стрававод’ (бых., мсцісл., нясвіж., чавус., касцюк., добруш., ЛА, 1). Культурны тэрмін, запазычаны з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тачо́к ’пляцоўка, узвышанае і роўнае месца’ (Ласт.), ’ток (глінабітная пляцоўка)’ (чавус., карм., ЛА, 4), ’катух’ (брэсц., Нар. сл.). Да ток 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)