ці́хенька

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
ці́хенька - -

Іншыя варыянты: ціхе́нька.

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ціхе́нька

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
ціхе́нька - -

Іншыя варыянты: ці́хенька.

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ці́хенька

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
ці́хенька - -

Крыніцы: krapivabr2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ці́хенька нареч.

1. (без шума) тихо́нько;

2. (тайком, незаметно) тихо́нько, потихо́ньку;

3. (не торопясь) потихо́ньку, ме́дленно;

4. осторо́жно;

ц., не ўпадзі́ — осторо́жно, не упади́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ці́хенька, прысл.

1. Тое, што і ціха (у 1 знач.).

2. Цішком, непрыкметна. Гаспадыня ціхенька штурхае Івана Мацвеевіча ў бок і паказвае смехатлівымі вачыма на Язэпа Крушынскага. Бядуля. — Маро! — сказала мадам Гамрэкелі, — бяжы на веранду і ціхенька паглядзі праз акно. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ці́хенька гл ціхутка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тихо́нько нареч. ці́хенька, ціху́тка, паці́ху;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

cichuteńko

ціхенька, ціхенечка, ціхусенька

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Моўчанька ’ціхенька’, ’моўчкі’ (Гарэц., Юрч.). Памяншальнае ўтварэнне ад моўча (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

quietly

[ˈkwaɪətli]

adv.

1) ці́ха, ці́хенька, паці́ху; ціхачо́м, цішко́м

2) спако́йна

3) нерухо́ма

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)