цё́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. цё́рка цё́ркі
Р. цё́ркі цё́рак
Д. цё́рцы цё́ркам
В. цё́рку цё́ркі
Т. цё́ркай
цё́ркаю		 цё́ркамі
М. цё́рцы цё́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж. (спец.).

1. Сельскагаспадарчая машына для выцярушвання насення з галовак канюшыны, лёну і пад.

Механічная ц.

2. Лапатка з ручкай для разгладжвання тынку пры тынкаванні.

|| прым. цёрачны, -ая, -ае.

Ц. барабан.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цёрка ж., с.-х. (машина) тёрка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Спец.

1. Сельскагаспадарчая машына для выцярушвання семені з галовак канюшыны, ільну і пад. Механічная цёрка. Цёрка-веялка.

2. Лапатка з ручкай, якая ўжываецца ў тынкаванні для разгладжвання тынку. Дзядзька Міхайла вінавата сутуліў плечы і ціха шоргаў цёркай па сцяне. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тэ́ртка ‘цёрка’ (кам., пін., Сл. ПЗБ, З нар. сл., Сл. Брэс.). Гл. та́рка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тёрка

1. (предмет кухонного обихода) та́рка, -кі ж.;

2. с.-х. цёрка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)