цюльпа́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
цюльпа́к |
цюльпакі́ |
| Р. |
цюльпака́ |
цюльпако́ў |
| Д. |
цюльпаку́ |
цюльпака́м |
| В. |
цюльпа́к |
цюльпакі́ |
| Т. |
цюльпако́м |
цюльпака́мі |
| М. |
цюльпаку́ |
цюльпака́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
цюльпа́к, ‑а, м.
Абл. Тоўсты абрубак бервяна. Быў ён [чалавек] высокі і яму нязручна было сядзець на нізкім сасновым цюльпаку. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)