цюль, -ю, м.

Тонкая празрыстая сятчастая тканіна (гладкая або з узорам).

|| прым. цю́левы, -ая, -ае.

Цюлевыя фіранкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цю́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. цю́ль
Р. цю́лю
Д. цю́лю
В. цю́ль
Т. цю́лем
М. цю́лі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цюль, род. цю́лю м., текст. тюль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цюль, ‑ю, м.

Лёгкая празрыстая сятчастая тканіна. Васіліна выпусціла фіранку, вецер падхапіў лёгкі цюль, выгнуў ветразем. Савіцкі.

[Фр. tulle.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цюль м тэкст Tüll m -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

tulle [tju:l] n. цюль

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

тюль м. цюль, род. цю́лю м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гардзі́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гардзіны; прызначаны для вырабу гардзін. Гардзінны цюль. Гардзінны цэх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ту́лі ‘гардзіны з прыгожай парусінавай тканіны’ (Сцяц.; баран., Сл. Брэс.), ‘карункі (у маладой на галаве)’ (Федар., 6, Сцяшк. Сл.); туль ‘вэлюм маладой’ (петрык., Шатал.), ‘цюль’ (Касп.; капыл., Жыв. сл.). Запазычана праз польск. дыял. tul ‘цюль’, параўн. чэш., славац. tyl, паўд.-чэш. tul ‘тс’, якое з франц. tulle — ад назвы горада ў Францыі Tulle, дзе вырабляліся баваўняныя або шаўковыя лёгкія ажурныя тканіны (SWO, 1980, 762; Махэк₂, 664). Сюды ж тулёўка ‘хустка, абшытая карункамі’ (капыл., Сл. ПЗБ). Гл. туль, цюль.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Tüll

m -s, -e цюль

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)