цэнту́рыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. цэнту́рыя цэнту́рыі
Р. цэнту́рыі цэнту́рый
Д. цэнту́рыі цэнту́рыям
В. цэнту́рыю цэнту́рыі
Т. цэнту́рыяй
цэнту́рыяю		 цэнту́рыямі
М. цэнту́рыі цэнту́рыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цэнту́рыя ж., ист. центу́рия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэнту́рыя, ‑і, ж.

Гіст.

1. Частка легіёна, ваеннае падраздзяленне ў старажытным Рыме, першапачаткова колькасцю ў сто чалавек.

2. Група грамадзян у старажытныя Рыме, якая ўтваралася пры падзеле насельніцтва па маёмаснаму цэнзу.

[Лац. centuria.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнтурыя

т. 17, с. 179

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

цэнту́рыя

(лац. centuria)

1) частка легіёна, ваеннае падраздзяленне ў Стараж. Рыме, першапачаткова колькасцю ў сто чалавек;

2) група грамадзян у Стараж. Рыме, якая мела аднолькавы маёмасны цэнз.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

центу́рия ист. цэнту́рыя, -рыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)