цэ́зар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Тытул старажытнарымскіх і візантыйскіх імператараў; кесар.

2. Манарх, уладар (уст.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Цэ́зар

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Цэ́зар Цэ́зары
Р. Цэ́зара Цэ́зараў
Д. Цэ́зару Цэ́зарам
В. Цэ́зара Цэ́зараў
Т. Цэ́зарам Цэ́зарамі
М. Цэ́зару Цэ́зарах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цэ́зар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цэ́зар цэ́зары
Р. цэ́зара цэ́зараў
Д. цэ́зару цэ́зарам
В. цэ́зара цэ́зараў
Т. цэ́зарам цэ́зарамі
М. цэ́зару цэ́зарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цэ́зар м., ист. це́зарь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэ́зар, ‑а, м.

1. Тытул старажытнарымскіх імператараў; кесар.

2. Уст. Манарх, уладар.

[Ад імя Юлія Цэзара (100–44 гг. да н. э.), лац. Caesar.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэзар

т. 17, с. 160

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

цэ́зар, цэ́сар

(лац. caesar, ад Caesar = імя старажытнарымскага дыктатара Юлія Цэзара)

1) тытул старажытнарымскіх і візантыйскіх імператараў;

2) уст. манарх, уладар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Юлій Цэзар, гл. Цэзар Гай

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Пуні Цэзар

т. 13, с. 123

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Юлій Цэзар

т. 18, кн. 1, с. 207

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)