цы́нік, -а, мн. -і, -аў, м.

Цынічны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цы́нік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цы́нік цы́нікі
Р. цы́ніка цы́нікаў
Д. цы́ніку цы́нікам
В. цы́ніка цы́нікаў
Т. цы́нікам цы́нікамі
М. цы́ніку цы́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цы́нік м. ци́ник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цы́нік, ‑а, м.

Цынічны чалавек. [Іван:] — Ну і цынік жа ты, Валька. Пра дзяўчат гаворыш, нібыта чаравікі купляеш — хоць дзесяць пар мерай, а браць неабавязкова. Грахоўскі.

[Ад грэч. kyon — сабака.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цы́нік м Zýniker m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ци́ник цы́нік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

cynic [ˈsɪnɪk] n. цы́нік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

cynik

м. цынік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Zýniker

m -s, цы́нік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

cynic

[ˈsɪnɪk]

1.

n.

цы́нік -а m.

2.

adj.

цыні́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)