цынк, -у, м.

Хімічны элемент, коўкі метал сінявата-белага колеру.

|| прым. цы́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цы́нк

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. цы́нк
Р. цы́нку
Д. цы́нку
В. цы́нк
Т. цы́нкам
М. цы́нку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цынк, род. цы́нку м. цинк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цынк, ‑у, м.

Хімічны элемент, коўкі метал сінявата-белага колеру.

[Ням. Zink.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Цынк 3/12; 5/286; 7/198; 8/415 (табл.); 11/130, 131; 12/11

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

цынк

т. 17, с. 147

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

цынк м. хім. Zink n - (s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цынк

(ням. Zink)

хімічны элемент, коўкі метал сінявата-белага колеру; шырока распаўсюджаны ў прыродзе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цинк цынк, род. цы́нку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zinc [zɪŋk] n. chem. цынк

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)