цура́, -ы́, ж.

Страва з пакрышанага ў квас або ў ваду хлеба з соллю, цыбуляй, часам з алеем; рулі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цура́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. цура́
Р. цуры́
Д. цуры́
В. цуру́
Т. цуро́й
цуро́ю
М. цуры́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цура́ ж. (кушанье) тю́ря

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цура́, ‑ы, ж.

Страва з пакрышанага ў квас або ў ваду хлеба з соллю, цыбуляй, а часам з алеем; рулі. Самі ж камунары харчаваліся.. цурой ды аўсяным кісялём. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цура

т. 17, с. 136

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мурцо́вка обл., кул. мурцо́ўка, -кі ж., цура́, -ры́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тю́ря кул. цура́, -ры́ ж., мурцо́ўка, -кі ж., пата́пцы, -цаў ед. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Жура́ ’цура’ (Шат.), ’кісель’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. пск. жура ’нешта кіслае’. Гл. жур.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мура́ ’што-небудзь няважнае, пустое’, ’глупства, бязглуздзіца’ (ТСБМ), ’бульба, звараная ў мундзірах’ (Растарг.). З рус. мура́ ’цура’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мацыроўка ’цура (з вады, хлеба і солі)’ (ашм., Сл. ПЗБ). Няясна. Магчыма, жартам з лац. mācerātio ’вымочванне, размякчэнне’ (?)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)