цно́та, -ы, ДМ цно́це, ж.

1. Маральная чысціня.

2. Дзявочая нявіннасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цно́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. цно́та
Р. цно́ты
Д. цно́це
В. цно́ту
Т. цно́тай
цно́таю
М. цно́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цно́та ж. неви́нность, целому́дрие ср., де́вственность

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цно́та, ‑ы, ДМ цноце, ж.

1. Маральная чысціня; строгасць у маральных адносінах. Адчуваю калючую адзіноту І давер дзіцячы, і сталую цноту. Янішчыц. / у перан. ужыв. Чуецца тады ў той песні, як шасцяць спелыя каласы і туліць цноту стары бор... Каваль.

2. Дзявочая нявіннасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цно́та ж

1. гл цнатлівасць;

2. Túgend f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цнота

Том: 36, старонка: 245.

img/36/36-245_1244_Цнота.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

цно́та

(польск. cnota)

маральная чысціня; сціпласць у маральных адносінах.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Сно́та ‘клопат, апекаванне’, ‘спрыт’ (Касп.). Укр. сно́та ‘цнота’, рус. дыял. маск. сно́та ‘здагадка, кемлівасць, спрыт’, смал. ‘цнота’. Гл. цнота.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

virginity [vəˈdʒɪnəti] n. цно́та, цнатлі́васць, няві́ннасць;

lose one’s virginity стра́ціць няві́ннасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

целому́дрие ср. цно́та, -ты ж.; няві́ннасць, -ці ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)