цмо́канне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. цмо́канне
Р. цмо́кання
Д. цмо́канню
В. цмо́канне
Т. цмо́каннем
М. цмо́канні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цмо́канне ср., разг.

1. чмо́канье; щёлканье, прищёлкивание;

2. чмо́канье;

1, 2 см. цмо́каць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цмо́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. цмокаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. У цемры перад.. [егерам] нешта сапло і ўздыхала, нібы цеста ў дзяжы. Чулася нейкае цмоканне і бурчанне. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цмо́канне н. Geschmátze n -es (цалаванне); Schnálzen n -s (языком)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цмо́кацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

Гучна цалавацца.

|| аднакр. цмо́кнуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся.

|| наз. цмо́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цмо́каць, -аю, -аеш, -ае; -аны; незак.

1. Утвараць губамі гук, падобны на гук усмоктвання.

2. каго-што. Гучна цалаваць (разм.).

|| аднакр. цмо́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. цмо́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чмо́канье

1. цмо́канне, -ння ср.;

2. чмя́канне, -ння ср.;

3. цмо́канне, -ння ср., плю́сканне, -ння ср.; см. чмо́кать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цо́канье​I цо́канне, -ння ср.; (языком) цмо́канне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

cmokanie

н. разм. цмоканне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

mlaskanie

н. чмяканне, чвяканне, цмоканне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)