цвічо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цвічо́к цвічкі́
Р. цвічка́ цвічко́ў
Д. цвічку́ цвічка́м
В. цвічо́к цвічкі́
Т. цвічко́м цвічка́мі
М. цвічку́ цвічка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цвічо́к, -чка́ м., уменьш. гво́здик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цвічо́к, ‑чка, м.

Памянш. да цвік; невялікі цвік. Невядомы злачынец, відаць, адкалупаў кіт, падаставаў цвічкі, якія трымалі шкло, выняў шыбу і, прасунуўшы руку ўсярэдзіну, адшчапіў кручок. Курто.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цвічо́к м памянш Nägelchen n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цвік, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Металічны або драўляны стрыжань, завостраны на канцы, прызначаны для змацоўвання чаго-н.

Забіваць цвікі ў дошку.

2. перан., чаго. Самае значнае, галоўнае (разм.).

Ц. праграмы.

Ц. сезону.

|| памянш. цвічо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. цвіко́вы, -ая, -ае і цвіка́рны, -ая, -ае.

Цвіковая прамысловасць.

Цвікарны цэх.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гво́здик уменьш. цвічо́к, -чка́ м.; (деревянный) гваздо́к, -дка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Zwécke

f -, -n

1) цвічо́к

2) кно́пка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

gwoździk

I м.

цвічок

II м. уст.;

гл. goździk

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Pínne

f -, -n

1) тэх. касты́ль

2) цвічо́к (шавецкі)

3) шпі́лька

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ćwiczek

м. цвічок;

za króla Ćwieczka — не за нашай памяццю; за каралём Гарохам; за дзедам шведам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)