ху́стка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ху́стка ху́сткі
Р. ху́сткі ху́стак
Д. ху́стцы ху́сткам
В. ху́стку ху́сткі
Т. ху́сткай
ху́сткаю		 ху́сткамі
М. ху́стцы ху́стках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ху́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Кавалак тканіны ці вялікага палатна звычайна квадратнай формы, які завязваюць на галаву, шыю ці накідваюць на плечы.

Пуховая х.

Завязаць хустку.

|| памянш. ху́стачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. ху́стачны, -ая, -ае.

Хустачная тканіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ху́стка ж. плато́к м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хустка

т. 17, с. 76

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ху́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Кусок тканіны ці вязанага палатна, часцей квадратнай формы, які завязваецца на галаву, шыю ці накідваецца на плечы. Як толькі сцямнела, Аня пакінула хустку і ціха выйшла з хаты. Мележ. Старая на хвіліну змоўкла, перавязала хустку на галаве. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ху́стка ж Tuch n -(e)s, Tücher

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хустка

Том: 36, старонка: 185.

img/36/36-185_0909_Хустка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

◎ Кляраве́цкая ху́стка ’квяцістая хустка’ (Сл. паўн.-зах.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паліня́лы, -ая, -ае.

Які выцвіў, страціў свежасць фарбаў.

Палінялая хустка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

набіва́ны, -ая, -ае.

Тое, што і набіўны (у 2 знач.).

Набіваная хустка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)