хрыбці́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
хрыбці́на |
хрыбці́ны |
| Р. |
хрыбці́ны |
хрыбці́н |
| Д. |
хрыбці́не |
хрыбці́нам |
| В. |
хрыбці́ну |
хрыбці́ны |
| Т. |
хрыбці́най
хрыбці́наю |
хрыбці́намі |
| М. |
хрыбці́не |
хрыбці́нах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
хрыбці́на, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і хрыбет. То тая, то другая карова жалобна мычала, трасучыся лахматаю хрыбцінаю ад с[цю]жы над аржаною саломаю. Гарэцкі. Далёка ўнізе шырока раскінулася даліна, за ёй у бледна-сіняватай смузе млелі хрыбціны суседніх гор. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)